Benzoterug

  • Brief en antwoord 5/5

    Lees hier vanaf het begin!

    Beste Daniel,

    Hopelijk was de ervaring van het schrijven een fijne. De pen heb ik ooit gekregen van mijn vader en moeder toen ik mijn bul haalde. Ik heb hem altijd gebruikt om aantekeningen te maken voor mijn verhalen. 
    Het idee met de deur, zonder enkel bouwsel er omheen is er één die ik eerlijk gezegd nog nooit heb gehad. Zeker een idee dat je op vele manieren kunt gebruiken in een verhaal. Mijn advies in deze zou zijn, probeer een idee uit te werken waar dit principe gebruikt kan worden; om het verhaal een gevoel van mysterie te geven. Probeer het in geen geval een deus ex machina te laten zijn, eerder een deel van de wereld waarin het verhaal zich in afspeelt. Op de een of andere manier. 

    …

    Schrijf veel en probeer opnieuw! Het komt als er een idee is dat geen oplossing behoeft in deze vorm, maar waarin het een onderdeel is van de natuur van de wereld. 
    Ergens heb ik een interessant detail gelezen maar ik weet niet meer precies waar… Weet je waarom er een hek met een poort om een kerkhof staat? Dat is om de wereld van het leven en de dood te scheiden. 

    Veel succes, er komt vanzelf een idee.

    Leonard

    P.S.

    Hier is een klein cadeautje voor de aantekeningen!
    In de enveloppe zat een klein notitieboekje. Toen hij de kaft opensloeg, zag hij in klein handschrift geschreven:

    “Een verhaal is, een uitgewerkte ingeving”

    Einde deel I

    Ben zo terug – Bart

  • Brief en het antwoord 4/5

    Lees hier vanaf het begin.

    Hij heeft zijn handen om de warme mok gevouwen en leest zijn schrijven terug. Hij blaast de damp van de warme thee, een voorzichtige slok doet zijn brillenglazen beslaan. Dit leek mij een uitstekende gelegenheid om u te schrijven. Dit voegde hij tussen de derde en vierde regel toe. Zijn hand gleed terug naar de witte regels onderaan. Ik weet alleen niet zo goed hoe ik dat in een verhaal ga vatten. Misschien kunt u er wat mee! De pen op het papier neergelegd, draaide hij zich om in zijn stoel. Met de mok tussen zijn handen genoot hij nog wat van de laatste zonnestralen. 
    Het blanco, ivoren papier, dat hij gebruikte om brieven op te schrijven lag voor hem. Het klad ernaast. Nog één slok, voor hij zijn aanvang als de schrijver ondernam. 
    Beste Leonard, …
    Hij volgde de regels die hij eerder had geschreven. De echte brief schoof hij opzij. Er moest nog een afsluitende groet. Even zat hij met de pen hangend boven het papier. Zijn gedachte gingen door de lijst slotzinnen. Toen de pen het papier raakte, was zijn enige woord; Dank! Voor een laatste keer overzag hij, zijn in koningsblauw geschreven woorden… 

    Beste Leonard,

    Het spijt mij, dat het zo lang heeft geduurd voor ik de pen retourneer. Er spookt al enige tijd een idee door mijn hoofd, dat ik niet helemaal kan plaatsten. Dit leek mij een uitstekende gelegenheid om u te schrijven. 
    Er is iets bijzonders aan deuren. In principe is een deur een goed idee. Maar in de lege ruimte lijkt het nodeloos. Buiten, zonder huis er omheen, bedoel ik dan. Het is alsof het iets beschermt, iets afsluit. Een deling in de realiteit maakt; die er in werkelijkheid niet is. Het gekke is alleen dat door die deur er wel een deling van de realiteit ontstaat. Is er iets werkelijk anders, omdat er een deur staat? Nu denk ik dat het misschien niets met de deur te maken heeft maar met de doorgang. Het ergens doorheen lopen. Verandert het echt iets aan de realiteit? Heeft de doorgang de realiteit veranderd, simpelweg door er te zijn? Net als de vraag of een omvallende boom geluid maakt als er niemand bij is om het te horen. Of je er nu doorstapt of niet? 
    Ik weet alleen niet zo goed hoe ik dat in een verhaal ga vatten. Misschien kunt u er wat mee.

    Dank!

    … knikte en nam de laatste slok thee. 
    Hij vouwde het papier in drieën en schoof deze in de envelop. Dopte de pen, die hij bij de brief van Leonard gekregen had, en voegde deze bij zijn brief. 

    Lees hier verder!

    Ben zo terug – Bart

  • #31 van 31 – Einde

    ‘Wij moeten zijn moeder bellen’ Mohameds’s gedachten waren opeens aangesprongen. ‘J’Alla, zijn moeder…’ J’Alla zat naast hem. ‘Dacian heeft dat al geregeld. Beneden weten ze het en brengen haar hier naartoe’. Hij keek haar even aan. Zijn blik gevuld met treurigheid. ‘Gaat het?’ J’Alla legde een hand op zijn schouder. ‘Ik weet het niet’ antwoordde hij zijn ogen weer naar Jacob toegekeerd. ‘Ik weet het niet,’ herhaalde hij. ‘Ik zal wat drinken en eten voor je regelen’ zei J’Alla terwijl ze opstond. ‘Je moet wat eten,’ ze verliet de kamer. 
    ‘Het komt allemaal weer goed,’ fluisterde hij in Jacob’s oor.  

    Dacian pakte zijn telefoon, tikte de naam van Ester aan en wachtte. ‘Ja, wil je voor mij alle namen in de zaak Mohamed en Jacob opsturen?’ Dacian luisterde. ‘Ja. Doe dat maar. Dank je wel’ De rechercheur was gaan zitten. ‘We hebben nog een gedeeltelijke vingerafdruk gevonden. Op de sluiting van de tas. We vermoeden dat daar de bom in gezeten heeft, aangezien er weinig meer dan flarden van over zijn’ Hij zuchtte. ‘Het is van zijn broer.’ Dacian knikte. ‘Ook hebben wij gezocht naar het nul-zes-nummer en waar hij op het moment van de aanslag zou zijn. Heel dichtbij…’

    27/5/2023

    We zijn vandaag naar mijn moeder geweest. We hadden het zo afgesproken dat Robert er niet zou zijn. Die ging met zijn “vrienden” weg. Ik was nerveus. Weet eigenlijk niet waarom, maar toch. Mohamed heeft de gave om zich aan te passen aan elke situatie, zo ook in deze. Mijn moeder was blij voor ons. Gelukkig. Toen Mohamed even weg was zei ze fluisterend: ‘ik zal niets tegen je broer zeggen.’
    Ik was eerst verontwaardigd, maar snapte dat ze het goed bedoelde. We hebben haar mee uit eten genomen, een gezellige avond gehad. Kon alleen maar glimlachen onderweg naar huis. 

    ‘Twee auto’s zijn al onderweg, de rest duurt wat langer’ zei de rechercheur. ‘Wij doen de ondervraging wel.’ Dacian stribbelde niet tegen. Hij wist dat hij te dicht betrokken was bij de zaak. Het zou de ondervraging alleen maar beïnvloeden. Toen Robert in de verhoorkamer zat, luisterde Dacian mee. 
    Het was wraak. Zoveel gevoelens van onvermogen, samenzweringstheorien over mensen, dingen en de wereld om hem heen…
    Dacian drukte het geluid uit, pakte uit zijn binnenzak zijn oortjes. 
    Beth hard zong:

    “Nobody told me there’d be days like these

    There’s gotta be something more than misery

    It’s the salt that stings”

    12/6/2023

    De meest bizarre dag vandaag!  De volgende les zou net beginnen toen Mohamed een belletje kreeg van één of andere agent die met hem wilde praten. Het was zo belangrijk dat hij naar onze opleiding kwam. Wij hadden een ruimte geregeld zodat ze samen rustig konden praten. Ik zat al in de les toen ik een berichtje kreeg of ik wilde komen. Dacian wilde dat ik naar een audiofragment luisterde, of ik de stem herkende. Het was één van de meest surrealistische momenten van mijn leven. Er zou een aanslag op het leven van Mohamed worden gepland. Totaal onbekende stem!

    Ben zo terug – Bart

  • #30 van 31

    ‘Dacian!’ J’Alla’s stem galmde door de gang. ‘Mohamed is hier!’ Er klonk opluchting door in haar stem. ‘Dank je wel. Zie je zo meteen’ sloot Dacian zijn telefoongesprek af. De beveiliger stond buiten de deur. ‘Ze hebben vingerafdrukken gevonden ik moet zo naar het bureau om verdere samen te werken met een forensisch team. ’Zei hij tegen J’Alla en Mohamed. Jacobs gezicht was nog rood van het weggeveegde bloed. Een diepe schaafwond aan de linkerzijde. Zijn haar weggebrand verder was alles verhuld door het witte verband dat om zijn hoofd zat. Dacian viel even stil. ‘Hoe gaat het met hem?’

    Ben zo terug – Bart

  • #29 van 31

    ‘Jacob is hier in het ziekenhuis!’ J’Alla’s stem vervormd door paniek. ‘Wat is er gebeurd? Waarom is hij in het ziekenhuis in Den Haag?’ vroeg Dacian. Hij liet zich in zijn bureaustoel zakken. ’Er een bomaanslag geweest bij een van de ministeriëlegebouwen’ vertelde J’Alla. ‘Ik herkende hem niet… hij ligt nu op de intensive care!’ 
    ‘Waar is Mohamed?’ Dacian probeerde zijn gedachte helder te krijgen terwijl hij een bericht aan de beveiliging stuurde. ‘Ik heb hem nog niet gebeld’ zei J’Alla. Fluisterend voegde ze toe: ‘was bezig hem in leven te houden.’ 
    ‘Ik kom nu die kant op!’ antwoordde Dacian.  

    Ben zo terug – Bart

  • #28 van 31

    8/4/2023

    Het is weekend, een feestje van vrienden. Mohamed en ik hebben zowat de hele avond zitten praten. Na een paar biertjes, was hij wat losser geworden. Naast elkaar, de mensen op de dansvloer observerend, zei hij opeens: ‘ik denk dat ik je leuk vind.’ Nog voor ik kon reageren stond hij op en vroeg of ik ook nog wat wilde drinken. Ik moet hem zó schaapachtig hebben zitten aankijken. Grinnikend liep hij weg en riep over zijn schouder: ‘Dat is een ja neem ik aan!’ 
    Toen hij terugkwam zei ik hem dat ik hetzelfde gevoel had. Dus….

    Ben zo terug – Bart

  • #27 van 31

    Op de spoedeisende hulp was zijn klaplong, voor nu geholpen. J’Alla maakte zich klaar voor de operatie. Door haar hoofd schoten de plaatsen waar als eerste hulp verleend moest worden. Maar het been, de aorta, de snijwonden over zijn hele lichaam? De brandwonden alleen konden hem in shock doen raken. Twee collega’s hadden zich bij J’Alla gevoegd, een derde specialist, onderweg. ‘Het was een bomaanslag bij een ministerie… hoorde ik op de radio onderweg’ vertelde de laatste die was binnengekomen. Haar gedachte schoten even naar Mohamed en Jacob. Zij moest zich concentreren, geen tijd voor nu! Dacht ze bij zichzelf.

    Ben zo terug – Bart

  • #26 van 31

    01:08 J’Alla zat achter de computer, rustige avond op de spoedeisende hulp. Zij was de aanwezige traumachirurg.  Bij de ingang was rumoer, opeens was het een af en aan van verpleegkundigen die spullen kwamen halen. De hoofdverpleegkundige, haar handen vol materialen, had alleen gezegd: ‘Een bomaanslag, drie gewonden onderweg!’
    De eerste brancard was een jonge vrouw, wat leek op een gebroken arm, schaafwonden en schrik. Tweede brancard; brandwonden, schaafwonden, desoriëntatie. Een oudere man, zijn vrouw liep met hem mee. De derde brancard, bloed, geblakerd vlees, een been dat nog maar net aan het lichaam vast zat. Een onbekende jongen.

    Ben zo terug – Bart

  • #25 van 31

    7/4/2023

    Vanmiddag presentatie voor het onderzoek in elkaar gezet. Laatste onderdeel voor het examen. De informatie verdeeld, zodat we allebei ongeveer evenveel aan het woord zijn. Het is fijn om het af te ronden… is niet mijn vak. Hopelijk kunnen Mohamed en ik vaker samenwerken! Ik moest denken aan het begin… 
    Ik had de basisinformatie op Slides gezet, zodat we nog dingen konden toevoegen. We hebben afgesproken samen te komen zodat we de presentatie kunnen doorlopen. Kijk er naar uit. Nu opeens word ik geraakt door het gevoel dat ik hem leuk ben gaan vinden… Ben ik verliefd aan het worden???

    Ben zo terug – Bart

  • #24 van 31

    Alles was onzeker aan de vrouw die tegenover Dacian had gezeten. Ze kon niet goed vertellen wat ze wist, waar ze was de dag van het telefoontje, iets over haar oudste zoon. Het was een moeizaam gesprek geweest. Niet zozeer de onzekerheid was het die in zijn hoofd bleef rondspoken, maar haar laatste woorden. ‘Zorgen jullie dat hij veilig blijft?’ Het was alsof ze sprak over haar eigen zoon. Toen hij haar gevraagd had waarom het klonk alsof ze over haar eigen zoon sprak, had ze hem simpelweg geantwoord: ’Het is de jongen waarop mijn kleine Jacob verliefd geworden is’ 

    Ben zo terug – Bart